Ял көннәрендә "Бәхетле көнем" спектаклен тәкъдим иттеләр.

Ял көннәрендә "Бәхетле көнем" спектаклен тәкъдим иттеләр. Ә ул спектакль түгел, тылсым булып чыкты. Беренчедән, кече залда кресло-капчыкларга утырып карыйсың. Артистлар кул сузымында гына уйный. Сабыйлар өчен шәп инде бу. Сәхнәдә уйнаган апа-абыйлар синең борыныңа чиертеп йә башыңнан сыйпап китсен әле! Икенчедән, спектакль беренче секундыннан ук алып кереп китә. Радик Сәлимов музыкасына иярәсең дә балачакка кайтып китәсең (монысы инде без, зурлар өчен).

Уйлап карагыз әле, сезнең бәхетле көнегез кайчан? Әлбәттә, ул балачакта, әлбәттә, ул авыл (татарның тамыры авылда ул!), әнинең елмаюлы ягымлы карашы, әтинең көр тавышы, ул кояш, җәйге яңгыр, салават күпере, ул яраткан йорт хайваны, ул шаярулар, ихлас көлүләр... Менә шушы матур хатирәләрне җыйган да режиссер Екатерина Гороховская спектакль тудырган.

Бу бит МИНЕМ балачагым, бу бит минем әнием, бу бит минем авылым дип карыйсың. Иң кадерле хатирәләрне искә алганда ничек еламый түзәсең?! Спектакльнең беренче минутында ук күз яшьләре бәреп чыга. Алар ага да, ага, биттән муенга кадәр тәгәри. Әмма ул яшьләрне сөртәсе дә килми. Селкенерсең дә, кичергән ләззәт юкка чыгар төсле.